Antika Daktilolar

Bunu düşündüğünüzde, bir bilgisayara yazmak büyülü bir şeydir — sadece istediğiniz tuşlara basın ve harfler sihirli bir şekilde önünüzdeki bir ekranda belirir. Modern daktilo, tüm analog bileşenleri için çok farklı değildir, ancak eski daktilolar her zaman bu kadar kolay, sezgisel veya standart değildi.

Henry Mill 1714’te bir daktilo için ilk patenti verdi, ancak öngördüğü makine hiçbir zaman yapılmadı. 19. yüzyılın başlarında Avrupa ve Amerika’da birkaç daktilo düzensiz yapılmış olsa da, hiçbiri büyük ölçekte üretilmemiştir.

1874’te Christopher Sholes bunu değiştirecek bir tane geliştirdi; Carlos Glidden’in desteğiyle, Sholes & Glidden daktilosunun tasarımını, daha önce silah konusunda uzmanlaşmış ancak İç Savaş sona erdiğinde işini çeşitlendirmek isteyen bir üretici olan E. Remington & Sons’a önerdi. O ilk yılda, E. Remington 1000 Sholes & Glidden daktilo üretti ve onu tarihsel olarak önemli ilk daktilo ve seri üretilen ilk daktilo yaptı.

Öyle olsa bile, makine modern daktilolardan çok uzaktı. Yeni başlayanlar için, yalnızca büyük harfler basabilirdi ve tip kolları kağıda altından çarptı; Bu tasarıma upstrike veya understrike adı verildi. Talihsiz sonuç, daktiloların sadece taşıyıcıyı kaldırarak yazdıklarını görebilmeleriydi, bu da “Blind Remington” takma adıyla sonuçlandı ve Sholes & Glidden daktilosunun güzel, elle boyanmış çiçek süslemelerine rağmen çok popüler olmasını engelledi.

Yine de bu daktilo, tüm kusurlarına rağmen, tarihi şekillendirmeye gelecekti. Artık tanıdık olan “QWERTY” klavyeyi kullanan ilk kişi oldu, bu yüzden en üst harf sırasını başlatan tuş dizisi için adlandırıldı. Sholes, QWERTY klavyeyi tip çubuklarının sorunlarından birini çözmek için tasarladı: iki bitişik tuşa hızlı bir şekilde arka arkaya basılırsa çarpışırlardı. QWERTY klavyeler, sık kullanılan harfleri sırayla (t ve h gibi) ve en sık kullanılanları ayırarak bu çakışmaları en aza indirdi.

Amaca yönelik verimsizliğine rağmen, Sholes & Glidden daktilo el yazısından daha hızlı olan ilk kişiydi ve bu nedenle cihazın vaadini gösterdi. Ayrıca, geliştirilmiş karbon kağıdı ile antika daktilolar aynı belgenin birden çok kopyasını oluşturabilir.

1878’de E. Remington, orijinal Sholes & Glidden’in the Perfect Type Writer No. 2’nin (daha sonra Standart No. 2 olarak bilinir) güncellenmiş bir versiyonunu yaptı. Bu daktilo küçük harfler yazabilir ve ticari olarak başarılı ilk daktilo oldu.

Ama daktilolar hala mükemmel olmaktan uzaktı. Darwinci evrim tarzında daktilolar, çiçek açan bir pazarda zaman içinde mutasyona uğradı ve gelişti. Yavaş yavaş, üreticiler yol boyunca neredeyse hiç durmadan deney yapsalar da, bazen sadece patent ihlalinden kaçınmak için en iyi mekanizma ve tasarım kombinasyonları ortaya çıkmaya başladı.

1881’de piyasaya sürülen Caligraph, E. Remington’un ilk büyük rakibi oldu. Standart No. 2’nin aksine, Caligraph, küçük ve büyük harfler için ayrı tuşlara sahip “tam” bir klavyeye sahipti.

1891’deki Daugherty Visible , görünür yazıya sahip ilk daktilo oldu. Ön vuruş mekanizması, Remington ve Smith Premier’in kendi ön vuruş modellerini ürettiği 1908 civarında standart daktilo tasarımı haline geldi.

Antik daktilolar geliştikçe, daktiloların kullandığı teknikler de gelişti. 1888’de, dokunmatik yazma, klavyeye bakmadan yazma, hızlı bir şekilde yayıldı ve bu da yazma hızında daha da çarpıcı bir artış olduğunu müjdeledi. Bu gelişme, makinelerin artan kullanılabilirliği ve satın alınabilirliği ile birleştiğinde, daktiloyu iş ofislerinde öne çıkardı.

Bununla birlikte, daha rahat kullanım için bir daktilo isteyen tüketiciler genellikle zorlandı: daktilolar neredeyse engelleyici bir şekilde pahalıydı. Artan talebi karşılamak için, 19. yüzyılın sonlarındaki bazı üreticiler, klavyeleri tamamen dağıtan indeks makineleri geliştirdiler. Tuşlara yazmak yerine, daktilo istenen karakteri seçmek için bir düğmeyi veya kadranı çevirdi ve ardından bu karakteri yazdırmak için bir düğmeye bastı. Bu makineler daktilolardan daha yavaş olsa da, daha uygun fiyatlıydı.

Birçok daktilo koleksiyoncusunun bir tür Altın Çağ olarak gördüğü bu çeşitlilik dönemi, 1896’da Underwood’un piyasaya sürülmesiyle sonunun başlangıcını gördü. Underwood, modern daktilolarda standart olarak tanıdığımız özelliklerin çoğuna sahipti, dört sıra tuş, bir shift tuşu ve bir ön vuruş. Tip çubukları plakanın önüne (kağıdın dayandığı lastik silindir) çarptı. Son olarak, burada görünür yazı problemini zarif ve pratik bir şekilde çözen bir daktilo vardı.

1920’lerde, daktilolar Underwood makinesinin çizgileri boyunca az ya da çok standartlaştırılmaya başlandı ve vintage daktilo tasarımlarının çeşitliliği yavaş yavaş ortadan kalktı.

Günümüzde koleksiyonerler, vintage daktiloları, genellikle bu makinelerin cephelerine büyük harflerle damgalanmış marka adlarıyla kolayca tanımlayabilirler. Kesin yaş ve yılı belirlemek daha zor olabilir, ancak seri ve model numaraları yararlı başlangıç noktalarıdır. 19. Yüzyılın sonlarına ait erken antika daktilo modelleri özellikle tahsil edilebilir.

Altın Yüzükler

Belki de basit altın banttan daha ikonik veya zamansız bir yüzük yoktur. Viktorya döneminde, üzerinde “Mizpah” kelimesi bulunan erkek ve kadın yüzükleri, savaş ya da seyahatle ayrılmış çiftler ve sevenler tarafından takıldı. Aynı döneme ait yas halkaları, ölen kişinin adı ve ölüm tarihi ile altın veya emaye olarak işaretlenmiştir. Art Nouveau ve Sanat ve Zanaat dönemlerinde kehribar, opal, granat, aytaşı ve incilerle süslenmiş altın yüzükler takarken, Edwardlılar telkari olan beyaz altını tercih ettiler.

Altın Bilezikler

Altın bir bilezik, bileklik veya manşet, kol için lüks bir süslemedir. Altın kaplama parçalardan veya altın dolgulu kostüm takılarından farklı olarak, gerçek altın bilezikler Kral Tut’un zenginliğini Kleopatra’nın cinsel çekiciliği ile birleştiriyor. Birçok kültürde, bir kadının yalnızca kendisine ait olan para birimine göz kulak olmasının tek yolu altın bileziklerdir.

20. Yüzyıla gelindiğinde, elmaslar ve değerli taşlar rutin olarak altın bileziklere yerleştirildi. Sanat ve El Sanatları bilezikleri taşları idareli bir şekilde kullanırken, Art Deco bileziklerindeki altın genellikle onlara bağlı buz tarafından gizlendi. Dünya Savaşı’ndan sonra, yüzyılın ortalarında Modern tasarımcı Jean Schlumberger, Jacqueline Kennedy’nin favorileri olan Tiffany’s için “Jackie bilezikleri” olarak adlandırılan imza altın ve emaye bilezikler yarattı.

Bakır Mutfak Eşyaları

Çok az aktivite pişirmekten daha temeldir ve yiyeceklerin hazırlanmasında kullanılan az sayıda metal bakırdan daha temeldir, bu da bakır tencerelerin hem amatör hem de profesyonel şeflerin tercihi olmasının nedenlerinden sadece biridir. Bu ilkel çekiciliğin ötesinde, bakır ısıyı diğer metallere veya alaşımlara göre daha eşit bir şekilde dağıtır, öyle ki birçok paslanmaz çelik tencere ve sote tavası alt taraflarında bir bakır tabakasına sahiptir. Bununla birlikte, bazen bakırın diyetimize katkısı daha da doğrudan, Dünya Sağlık Örgütü’ne göre, hepimiz günde 1.2 mg bakır almalıyız. Neyse ki, mercimek, kabuklu deniz ürünleri ve çikolata gibi yiyeceklerde bol miktarda bakır var, bunların hepsi en sevdiğiniz bakır karıştırma kabının kenarını kemirmekten iyidir.

Bakır, yaklaşık 10.000 yıldır insanlar tarafından sürekli olarak kullanılmaktadır, kuzey Irak’tan gelen bir bakır kolye, metalin doğal halinin ötesinde bir şeye dönüşmesinin en eski örneğidir. Altın gibi, bakır da şekillere soğuk dövülebilir, düz yuvarlanabilir veya eritilebilir ve dökülebilir. Puding kalıplarından ve çaydanlıklardan tencere ve tavalara kadar çoğu bakır oyuk parçası bu tekniklerin bir kombinasyonunu kullanır. Tipik olarak, haddelenmiş bir metal levha ya çok derin değilse (bir sote tavası) istenen şekle dövülür ya da bir dikdörtgen halinde kesilir ve tabanı ayrı bir parça olarak tutturulacak uzun bir ürün (bir stok kabı veya çaydanlık) için bir silindir haline getirilir.

Bakır parçaları arasındaki dikişler genellikle düz bir şekilde dövülen ve daha sonra lehimleme ile kapatılan sıkışık veya castellated derzler (bazen kesin olarak kırlangıç kuyruğu derzleri olarak adlandırılır) ile birleştirilir. Lockseam derzleri, birbirine bağlanabilen, düz bir şekilde dövülebilen ve dikişi su geçirmez hale getirmek için lehimlenebilen bir çift J şekli oluşturmak için bir bakır levha buluşma kenarlarında kendi üzerine katlandığında üretilir.

Yıllar boyunca mutfak için bakır tencere yapan üreticilerden Revere öne çıkıyor. 1801 Yılında Amerikalı vatansever ve gümüşçü Paul Revere tarafından kurulan… New York’taki Revere Copper and Brass Incorporated, 1890’larda kalay kaplı bakır oyuk eşyaları üretiyordu ve şirket, 1938’de kalayın yerini paslanmaz çelikle değiştiren Revere Eşyalarını tanıttı. Dünya Savaşı’ndan sonra Revere Gereçleri havalandı, ancak 1950’lerde ithal emaye eşyalardan, özellikle de parlak renkli parçaları çelik ve bakırın durgun görünümüne eğlenceli ve neşeli bir alternatif olan Le Creuset’ten sert bir rekabetle karşı karşıya kaldı.

Havayla temas, ham bakır pası denilen yeşil küf oluşturmasına ve yüksek fiyatı nedeniyle tercih edilmiyordu. Bakmak hoş olsa da (Özgürlük Anıtı’ndaki yeşil patinayı düşünün) yemek zehirlidir, bu yüzden bakır kalaylanmış ve daha sonra Revere tarafından paslanmaz çeliğin arkasına mühürlenmiştir. Yine de, bazı tencereler geleneksel olarak bakırdan yapılmıştır.

Kazanlar ve tencereler, yumurta aklarını çırpmak için tasarlanmış yuvarlak dipli bakır kaseler gibi ürünlerde bakırın paslanmaz çelik veya camdan daha çok tercih edildiği düşünülür.

Opera Dürbünleri

Lenslerin görmeyi düzeltmek için kullanılabileceğini anladıktan kısa bir süre sonra casusluk için de kullanılabileceğini fark ettik. İlk monoküler teleskop 1603’te icat edildi ve kısa süre sonra saygın insanlar onları operadaki sahnedeki ayrıntıları daha iyi görmek için satın alıyorlardı, karşı cinsi gizlice incelemek için değil.

Fransızca’da lorgnettes (“eğilmek veya bakmak” kelimesinden türetilen) olarak adlandırılan bu küçük teleskoplar uzun bir sapa tutturulmuş ve genellikle süslü bir şekilde dekore edilmiştir. Gözlükler güçsüzlüğün veya yaşlılığın bir göstergesi olarak görüldüğünden, hiçbir yüksek sosyete kadını onlarla görünmek istemedi. Lorgnettes daha çok güzel mücevherlere benziyordu ve sadece bir operanın bir unsurunu gözlemlemek için kullanılıyordu.

Teknoloji geliştikçe lorgnettes de gelişti. 18. Yüzyılda, aristokrat erkekler tek mercekli monokülü takmaya başlarken, kadınlar, içine yerleştirilmiş lensleri olan el fanları ve “makas gözlükleri” de dahil olmak üzere her türlü çift mercekli kurnazlığı denediler.” Bu tuhaf gözlükler, burnun altında bir sapta bir araya gelen her merceğe tutturulmuş gövdelere sahiptir.

George Adams adında bir İngiliz önce mercekleri birbirine tutturmayı düşündü ve sonra bir tarafta uzun bir tutamak, kadınları burunlarının hemen altındaki tutamağa sahip olmaktan kurtardı. Bunlar şimdi lorgnettes olarak düşündüğümüz şey haline geldi, yine karmaşık bir şekilde dekore edilmiş ve zengin toplum seti için güzel mücevherlerle kaplanmış.

19. Yüzyılın sonunda, dürbün teknolojisi nihayet izleyicilerin her iki gözü de aynı noktaya odaklamasına izin verecek kadar gelişti. Lorgnettes gibi, dürbünler de kısa sürede uzun kulplara bağlandı ve bu kulplu cihazlar bugün bildiğimiz süslü opera gözlüklerine dönüştü.

Zümrüt Taşı

Akuamarinler gibi zümrütler de beril mineral ailesinin bir parçasıdır. Akuamarinler mavi renklerini demirden alırken, zümrütler yeşil renk tonlarını krom, vanadyum ve eser miktarda demirden alırlar; bunların ikincisinin, öncelikle renginden sorumlu olmak yerine, yalnızca bir zümrüt içindeki yeşilin gölgesini etkilediği düşünülmektedir.

İlk zümrüt madeninin genellikle Kleopatra’ya (M.Ö. 69-30) ait olduğu söylenirken, Mısır’daki zümrütler aslında Ptolemaios döneminin başlangıcına (M.Ö. 300 civarında) kadar uzanmaktadır. Zümrütler, 16. yüzyıla kadar, İspanyol fetihçilerin şu anda Kolombiya’da yerli Güney Amerikalılar tarafından bakılan yüksek dereceli beril madenlerini çaldıktan sonra talebin azaldığı zamana kadar aktif olarak çıkarıldı.

Bugün, Muzo ve Chivor, Columbia’daki madenler, saf yeşil zümrütlerin önde gelen kaynakları olmaya devam ediyor, ancak taşları çıkarmak için kullanılan endüstriyel yöntemlerin zümrütlerin kendilerine gereksiz zarar verdiğine inanılıyor. Buna karşılık, Brezilya zümrütleri Columbia’nınkinden daha açık renktedir; Zambiya zümrütleri koyu yeşildir. Pakistan, Afganistan gibi geleneksel bir başka zümrüt kaynağıdır. Daha yakın zamanlarda, Kuzey Carolina’da hem profesyoneller hem de turistler tarafından zümrütler çıkarıldı.

Mohs ölçeğinde en az 7,5’lik bir sertlikle (elmas 10, turkuaz 6’dır), zümrütlere genellikle bu pahalı değerli taştaki atıkları sınırlamak için zümrüt kesimi olarak da bilinen bir adım kesimi verilir. Kusursuz zümrütler kuraldan ziyade istisna olduğundan, kesme taşlar genellikle kusurlarını gizlemek için yağlanır, eski zümrütler onlara ikinci bir hayat vermek için tekrar yağlanabilir.

Mayıs ayında doğanlar için doğum taşı olan zümrütler doğası gereği bahar yeşilidir, bu yüzden kelime adalardan (İrlanda) ve şehirlerden (Oz, Seattle) dini simgelere (Tayland’daki ünlü Zümrüt Buda) kadar her şeyi tanımlamak için kullanılır.

Bu bağlamda, “zümrüt” kelimesi genellikle gerçek bir tanımlamadan daha çok bir zihin halidir, örneğin Zümrüt Buda’nın jasper’dan oyulduğu düşünülmektedir. Aslında, birçok zümrüt hiç zümrüt değil, kılık değiştirmiş peridotlar ve yeşil granatlardır. Sentetik zümrütler, Almanya ve Rusya’da sadece mücevherin rengini değil, aynı zamanda sütlü, tremolit kapanımlarını taklit etmek için üretilse de, sentetikler gerçek şeylerden daha az serendipitously bulutlu olma eğilimindedir.

Zümrüt taşı genelde Yüzük, Küpe, Kolye ve benzeri mücevher takılarda kullanılır.

 

Antika Sandıklar

Seyahat sandıkları olarak da adlandırılan antika sandıklar, başlangıçta posta arabası, tren veya vapurla uzun yolculuklar için valiz olarak kullanıldı. Bugün, uçaklardaki ağırlık sınırlamaları ve mevcut yeni, hafif tekerlekli bagajlar göz önüne alındığında, çoğu insan bu eski sandıkları battaniyeler, nevresimler, kağıtlar ve diğer hatıralar gibi şeyleri saklamak için mobilya sandıkları olarak kullanıyor.

Antika sandıklar, sandıkların aksine, her zaman depolama için tasarlandı ve asla seyahat için tasarlanmamıştı. Günümüzde yaygın olarak bulunan en eski örnekler Viktorya dönemine aittir. Genellikle iç kutu çam gibi bir ahşaptan yapılır ve daha sonra korumak ve süslemek için tasarlanmış malzemelerle kaplanır. Erken Viktorya dönemi gövdeleri, zamanın mobilyaları gibi, çivili deri veya deri ile döşenmiştir. Daha sonra, gövdeler kağıt, tuval veya düz veya kabartmalı teneke ile kaplandı. Genellikle ahşap çıtalar ve metal donanımlarla güçlendirildiler ve bir anahtarla kilitlendiler.

Çoğu gövde iki kategoriye ayrılır: kubbeli ve düz üst. Kubbeli gövdeler, deve sırtından kambur sırtına ve namlu üstü çeşitlerine kadar uzanan yüksek kemerli kapaklara sahiptir. Düz üst gövdeler veya vapur gövdeleri, bu bagaj parçalarının vapurlarda veya trenlerde saklanmasını kolaylaştırmak için tasarlanmıştır. İnsanların bugün vapur gövdeleri olarak düşündüklerine bir zamanlar “paketleyiciler” deniyordu, daha küçük “kabin gövdeleri” veya “gerçek vapur gövdeleri” gemi veya tren yolculuğu için en pratik parçalardı.

Diğer gövde tipleri arasında monitör üstleri, namlu çıtaları ve eğim üstleri bulunur. Jenny Lind trunks, isimlerini P.T. Barnum ile Amerika’yı gezen İsveçli bir şarkıcıdan alıyor ve böyle bir bagaj taşıyor. Sadece 1855-1865 yılları arasında yapılan bu gövdeler yandan bakıldığında anahtar deliği şeklindedir.

Saratoga, birçok üretici tarafından en üst düzey gövdeleri için kullanılan isimdi. Bu sandıklar, ciddi donanımları ve içindeki karmaşık bölmeleri ile bilinir. Büyük gardırop gövdeleri açıldığında bir ucunda durması gerekiyordu. Diğer bir boşluk gezginlere çamaşır asmak için bir yer olarak tasarlanmış olsa da içinde, bir tarafında çekmece var. Bunlardan bazıları ayakkabıları, evrak çantalarını, perdeleri, makyaj aynalarını ve makyaj çantalarını tutmak için iç kayışlarla donatılmıştır.

Duvar gövdelerinin özel menteşeleri vardır, böylece açıldığında duvara karşı düz durabilir. Piramit gövdeleri olarak da adlandırılan şifoniyer gövdeleri, özellikle imrenilen bir duvar gövdesi şeklidir. Bununla birlikte, belki de en çok arzu edilen gövdeler, yan yana yerleştirilmiş ince meşe çıtalarla kaplanmış olanlardır. Bunlar kubbe üstü, düz üst ve konik üst stillerde yapılmış son derece prestijli gövdelerdi.

Tanınmış gövde üreticileri arasında Louis Vuitton, Goyard, Moynat, Haskell Kardeşler, M. M. Secor, Leatheroid, Clinton, Hartmann, Oshkosh, Molloy, Truesdale ve Taylor bulunur. La Malle Bernard ve Seward Trunk Company hala sandıklar üretirken, Denver, Colorado’daki Shwayder Trunk Company, valiz firması Samsonite oldu.

Şarap Kadehleri

Sapsız şarap kadehlerinin son eğilimi, aile ve arkadaşlarla iyi bir kadeh şarabı paylaşmanın yüce eylemine tek bedene uyan, yetişkinlere Bordeaux, Bordo veya Şampanyalarını içmek için emanet edildi. saplı kadehten açıkça fermente meyvenin lezzetini ve karakterini ortaya çıkarmak için tasarlanmıştır. Bugün, yeni saplı şarap bardakları hala Libbey ve Reidel gibi züccaciye devleri tarafından üretiliyor, ancak gerçekten bir anı gerçekten özel yapmak istiyorsanız, zarif bir şekilde kazınmış veya derin kesilmiş antika veya vintage şarap bardaklarına küçük bir yatırım yapmayı düşünün.

Halen mükemmel bir şekilde kullanılabilen en eski antika şarap bardaklarından bazıları, 19. yüzyılın sonundan 20. yüzyılın ilk birkaç on yılına kadar süren Amerikan parlak döneminde üretildi. Tasarım açısından bakıldığında, Amerikan Parlak kesim camı, metal, taş ve daha sonra ahşap tekerlekler kullanarak parçaları elle derinlemesine kesme tekniğini mükemmelleştiren Avrupa fabrikaları tarafından yapılan kurşunlu kristal kadehleri taklit etti. Tabii ki, bu el işi Amerikan’ı parlak bir şekilde pahalı hale getirdi, ancak Yaldızlı Çağın üyeleri için, kişinin statüsü ve serveti hakkında bir açıklama yapmak için fiyat buna değdi.

Doğal olarak, kitleler iyi yaşamın bu ifadesine katılmak istediler. Bu ihtiyacı karşılamak için üreticiler, 20. yüzyılın ikinci on yılında, kesilmeden önce kalıplara preslenmiş çiçek, meyve ve geometrik desenler üreterek daha uygun fiyatlı hale getirmek için adım attılar. Birinci Dünya Savaşı, Dorflinger gibi şirketler tarafından üretilen Amerikan parlaklığının popülaritesini daha da zayıflattı. 1920’lerde, Fransa’nın Baccarat’ı ve İrlanda’nın Waterford’u gibi Avrupalı üreticilerin yasaklanması ve rekabeti, 1930’lardaki Büyük Buhran kategoriyi çökmekte olan bir sona getirmeden önce, Amerikan parlaklığını tamamen unutturdu.

Şarap bardaklarını düzenli olarak üretimde tutan şirketler arasında saygıdeğer Indiana Glass Company ve Anchor-Hocking vardı ve her ikisi de Depresyon camı olarak adlandırılan şeyi yaptı. Seri üretim, Anchor-Hocking’in cam eşyalarını özellikle ucuza yaptı. Diğer ünlü şarap kadehi üreticileri, sağlam Cape Cod züccaciye serisi on yıllardır favori olan Imperial ve hassas Chintz deseni İkinci Dünya Savaşı’ndan hemen önce piyasaya sürülen Fostoria’ydı.

Antika Şarap Kadehi Çeşitlerinde Bazıları

Metal Şarap Kadehleri

Bronz Şarap Kadehleri

Gümüş Şarap Kadehleri

Pirinç Şarap Kadehleri

Bakır Şarap Kadehleri

Kristal Şarap Kadehleri

Cam Şarap Kadehleri

Kızılderili Halıları ve Battaniyeleri

Birçok yönden, antik Kızılderili halılarının (bazen Amerikan Kızılderili halıları olarak da adlandırılır) hikayesi geleneksel Navajo battaniyeleriyle başladı. Yerli Amerikalılar arasında dokuma ilk olarak 1000 yıldan daha uzun bir süre önce Pueblo halkı ile başladı. Yaklaşık 1050-1300 yılları arasında dikey tezgahlar kullanarak çok çeşitli battaniyeler ürettiler. Pamuk tercih edilen malzemeydi, ancak 1500’lerde İspanyollar churro koyunlarını Amerika’ya getirdi ve Puebloları yünle örmeye zorladı.

Bir Pueblo ayaklanması İspanyolları 1680 civarında sürdükten sonra, İspanyollar 1692’de daha fazla sayıda geri döndüler. Acımasızlıkları birçok Pueblo insanını Navajo’ya sığınmaya itti. Bu kültürlerin karışması sayesinde Navajo, Pueblo halkından yün örmeyi öğrendi. Navajo tekstilleri kısa sürede kalite ve sanatlarıyla saygı görüyor ve tanınıyor.

19. Yüzyılın sonlarında, beyaz turistlerin tercihleri Kızılderili dokumacılarının ürettiklerini belirledi. Örneğin, dokumacılar birçok Navajo battaniye sahibinin battaniyelerini yere koyduğunu ve kilim olarak kullandığını fark ettiler. Bunu akılda tutarak, Navajo dokumacıları battaniyelere ek olarak kilim yapmaya, daha ağır bir dokuma türü kullanmaya ve sınırlar için şeritleri terk etmeye başladılar. Soyut tasarımlar kovboylar ve atlar gibi resimlere yol açtı.

Benzer şekilde, battaniye müşterileri satın alımlarını yatak takımlarından ziyade dekorasyon için kullanmaya başladılar, bu nedenle birçok dokumacı ev yapımı elyaftan daha düşük fakat daha ucuz prefabrik ipliğe geçti. Germantown elyaflarının ve anilin boyalarının benimsenmesiyle, mevcut renklerin paleti patladı ve Navajo battaniyeleri aniden çok renkli hale geldi.

Yerli Amerikalılar turizm ticaretine daha iyi hitap etmek için ürettiklerini geliştirirken bile, daha az pahalı üretilen kumaşlar ürünlerini bir kenara itiyordu. Ancak 1920’lerde, Navajo dokumacıları tarafından yapılan güneybatı halıları, bu güne kadar devam eden yenilenmiş bir ilgi seviyesine sahipti.

Antika Makaslar

Makas, kesim için kullanılan tüm el tipi, çift bıçaklı aletleri kapsar. Daha büyük antika makas çeşitleri tipik olarak makas olarak adlandırılır. En eski makaslar arasında, modern koyun makaslarına benzeyen tek bir metal parçasından yapılmış ağır, yaylı bıçaklar vardı. Merkezi bir pivot noktası olan daha tanıdık çapraz bıçak tasarımı, MS 100 civarında Roma İmparatorluğu döneminde gelişti.

19. yüzyıldan önce, çoğu makas demirden elle dövülmüştü. Bununla birlikte, 1830 yılına gelindiğinde, İngiltere’nin Sheffield kentindeki çelik üreten bölgedeki alet üreticileri, nakış ve ilik kesimi gibi özel kullanımlar için yüksek kaliteli makaslar üretiyorlardı. Bu araçlar, kullanımlarına bağlı olarak ayrı ayrı uyarlanmıştır. Örneğin, kumaşı dalgalı bir kesim ile bitirmek için çentikli bıçaklarla yapılan pembeleme makasları.

Genel dikiş makası, biri keskin, diğeri künt olmak üzere kısa ince bıçaklarla üretildi. Baykuşlar, tavuklar veya leylekler gibi şekillendirilmiş ayırt edici altın kaplama kulplar ilk olarak her ikisi de Sheffield’den John Rogers & Sons “Oğulları” ve Thomas Wilkinson & Sons “Oğulları” tarafından dikiş makasına uygulandı. Ev kullanımı için daha özel makaslar pazarlandığından, Fransız şirketleri çeşitli süslü sap tasarımları ve sedef ve kemik gibi malzemeler denedi. Şık makaslar, kur hediyesi olarak gönderilen veya önemli olayları anmak için hatıra olarak tasarlanan çiftlerle popüler ve uygun fiyatlı bir hediye haline geldi.

Viktorya döneminde, makaslar yaldızlı veya gümüş kulplarında karmaşık oyma desenlerle süslenmiştir ve tipik olarak koruyucu kumaş, deri veya metal kılıflarda satılmıştır. Buna karşılık, Çin makası daha basit biçimleriyle tanındı, kısa sivri bıçaklar ve geniş tutamaklar birden fazla parmağı yerleştirmek için bir dairenin iki yarısını oluşturdu. Geleneksel olarak asmadan meyve kesmek için kullanılan üzüm makası da moda oldu.

Kuaförlük için özel olarak modifiye edilmiş makaslar ilk olarak 19. yüzyılın sonlarında, tek parmaklı tutamaklar, ince konik bıçaklar ve hassas kesime yardımcı olmak için bir tutamak mahmuz dahil edilerek yapılmıştır. Berberin “saçak” makası daha sonra bir müşterinin saçını yakalamak ve kaymayı önlemek için bir düz ve bir tırtıklı bıçakla tanıtıldı.

20. yüzyılın başında Almanya, çeliğin ısıtıldığı ve konturlu bir kalıp kullanılarak şekillendirildiği bir dövme işlemi kullanarak çatal bıçak takımı üretiminde dünya lideri oldu. 1906 Yılında kurulan DOVO gibi Alman şirketleri başarılarını bu yöntemle oluşturulan uygun fiyatlı, uzun ömürlü bıçaklara borçludur.

Son yüz yılda Keen Kutter ve Winchester (ateşli silahlar şöhreti) gibi alet şirketleri ürün serilerine çeşitli makaslar dahil ettiler. Wiss ve Hartenau gibi diğer yaratıcı işletmeler, tasarımı fındıkkıran veya şişe açacağı gibi eşyalar ve çok amaçlı makaslar yaptı.